Marjo Brouwers vertrouwde me toe:

Ik ben gaan hardlopen na het overlijden van mijn man. Voorheen heb ik wel altijd gesport, maar ik zocht iets wat ik kon doen wanneer het mij uitkwam, ik zocht letterlijk een uitlaatklep… en wat heeft het mij goed gedaan!

In het begin soms met tranen van verdriet, maar ik kwam altijd weer ‘beter’ thuis na zo’n run.

Nu alweer jaren later loop ik nog steeds, ik word er blij van 🙂

Ook Nicole Orriens (www.renmamaren.com) kan lopen aanraden om verlies en verdriet te verwerken. Zij verloor recent haar papa.

Een overlijden ontwricht, in ieder geval tot aan de begrafenis, het normale leven. Er moet van alles geregeld worden, je moet allerlei beslissingen nemen, er komen mensen over de vloer en er is natuurlijk het Verdriet. Het voelde net alsof ik geen vaste grond meer onder mijn voeten had, en in het luchtledige zweefde, zonder enig houvast.

Het was hardlopen dat hielp.

Zo gauw ik mijn hardloopschoenen had aangedaan, en de deur uit rende, voelde ik me langzaam maar zeker tot mezelf komen. Bovendien meende ik in elke opvliegende vogel mijn vader te zien. En toen ik een bospad inrende, waar het zonlicht door de bomen filterde, dacht ik: ‘Nu voel ik me dichtbij papa.’

Als alles anders is, als je verdriet hebt, als je iemand mist, denk dan eens aan hardlopen.

Hardlopen is als een trouwe vriend die er altijd voor je is.